Stachybotrys chartarum.

8.4.14 § 2

Se que no te gusta leer, pero tengo mil palabras que me ahorcan. Creo que a veces no te quiero. Creo que a veces me odio. Quiero que me veas, me beses y me leas. Quiero ser verdad. Creo que somos una mentira. 

Hemos caminado casi tres mil pasos, algunas veces adelante, otras hacia atrás, incluso algunas veces nos hemos alejado, hemos corrido, nos hemos dejado caer, hemos subido. Nos hemos desplazado por las cuatro dimensiones. No tenemos miedo.

Pero ahora se estancan, el hierro, el polvo y el deseo se acumulan. El moho y el óxido nos pudren. Me cuesta caminar pero seguimos. Como si al soltarnos, fuésemos a caernos. Yo quiero ir a Bali, y a tí te molesta existir. Quiero que te importe, incluso a veces quiero que sufras. When you let her go. Comienza a evaporarse. Me estanco. Intento flotar, rescatarme y respirar. Vergüenza.

Creo que estamos acabados.
Pero no quiero irme.

What's this?

You are currently reading Stachybotrys chartarum. at Historias para Lucía..

meta

§ 2 Response to “Stachybotrys chartarum.”

  • Isia gey says:

    En belleza conviertes una situación bien amarga. Las relaciones no suelen ser fáciles y por desgracia algunas tienen fecha de caducidad, pero el amor hacia la pareja no siempre caduca al mismo tiempo.

    Solo puedo desearte ánimo y suerte (si es que el poema es actual, sino solo agradecer que lo compartas).

    Un saludo desde mi isla

  • Trobava a faltar llegir-te, els teus títols enginyosos, i les veritats que sempre dius a mitges. Necessito veure't i que em deixis entrar dintre del teu caparronet! Em falta una part de mi mateixa sense tu (sona a tòpic, però ens fem velles i comencem a tenir certes llicències per a ser convencionals i predictibles...). T'estimo